Wandelen met een zware rugzak: is Rucking een nieuwe fitnesstrend of slimme afvalstrategie?

In de wereld van fitness duikt steeds vaker een opvallende trend op: rucking. Deze trainingsvorm, afkomstig uit militaire kringen, draait om wandelen of sporten met een verzwaarde rugzak. Maar helpt zo’n extra last op je rug ook écht bij het afvallen? Nieuw onderzoek doet voorzichtig een boekje open over een verrassend mechanisme in ons lichaam dat hiermee te maken zou kunnen hebben.

Hoe zwaartekracht mogelijk onze eetlust beïnvloedt

Al langer weten wetenschappers dat muizen en ratten beschikken over een soort ingebouwde 'weegschaal' in hun poten. Deze registreert het lichaamsgewicht en stuurt signalen naar de hersenen om het eetgedrag aan te passen. Wanneer de dieren zwaarder worden, eten ze vanzelf minder om hun gewicht te reguleren. Proeven waarbij gewichtjes op de rug van knaagdieren werden bevestigd, lieten zien dat ze daardoor daadwerkelijk afvielen—alsof hun hersenen dachten dat ze echt waren aangekomen. Een intrigerend mechanisme, dat vragen oproept over hoe onze hersenen reageren op gewicht en druk.

Eerste signalen bij mensen

Ook bij mensen lijkt dit zogeheten gewichtsthermostaat-principe mogelijk te spelen. Een recente studie onderzocht het effect van verzwaarde vesten bij mensen met obesitas. Twee groepen kregen elk drie weken lang dagelijks een vest om, acht uur per dag. De ene groep droeg een licht vest (1% van hun lichaamsgewicht), de andere een zwaarder exemplaar (11%). De deelnemers hoefden verder niets te veranderen aan hun dieet of beweegpatroon.

En toch viel de groep met het zware vest meer af: gemiddeld zo’n 1,6 kilo, tegenover 300 gram in de lichtgewichtgroep. Opvallend genoeg bestond dat gewichtsverlies vrijwel volledig uit vetmassa, zonder spierverlies. Er werd zelfs een lichte toename van spiermassa gemeten.

Veelbelovend, maar nog geen wondermiddel

Toch is voorzichtigheid geboden. De studie was kort, de deelnemers rapporteerden zelf hun eetgedrag en het blijft onzeker of andere factoren—zoals spierinspanning of bewust gedrag—de resultaten mede beïnvloedden. Ook is het onbekend of het effect blijvend is zodra het vest weer uitgaat.

Wat het wel laat zien: het idee dat ons brein mogelijk reageert op zwaartekracht en daarmee ons eetgedrag beïnvloedt, is vernieuwend en fascinerend. Mogelijk kunnen spieractiviteit of mechanische druk ook metabole signalen afgeven, iets wat verder onderzocht moet worden.

Rucking als praktische toepassing?

Voor wie nieuwsgierig is geworden, lijkt rucking een laagdrempelige manier om met dit concept te experimenteren. Vul een stevige rugzak met flesjes water, zandzakjes of gewichten en maak een stevige wandeling. De trend wint aan populariteit in de VS en is geïnspireerd op militaire trainingen, waarbij langdurig wordt gemarcheerd met zware bepakking.

Hoewel de medische wereld nog terughoudend is om rucking als officiële afvalmethode aan te bevelen, lijken de risico’s beperkt. Spierpijn en lichte ongemakken kwamen voor, maar leidden zelden tot uitval in de studie. En zolang je je lichaam goed aanvoelt en langzaam opbouwt, zou deze fysieke uitdaging wel eens verrassend effectief kunnen zijn.

Kortom, met een beetje extra gewicht op je rug loop je misschien niet alleen harder, maar ook lichter de toekomst tegemoet.